West Highland White Terrier. Westie z Artusiowej Stajni. FCI Szczenięta. Charakter i historia rasy.

Charakter rasy west highland white terrier

West highland white terrier to typowy terier – pełen temperamentu, żywiołowy, niezależny, nieustraszony i obdarzony silnym charakterem. Jego miłośnicy twierdzą, że ma wszystkie zalety tej grupy psów, a jednocześnie nie ma ich wad. Jest wesoły, ruchliwy i zawsze gotowy do towarzyszenia swojemu panu. Bardzo przywiązany do właściciela west highland white terrier potrafi chodzić za nim krok w krok, ale nie bywa przy tym natrętny i nie domaga się stałej uwagi – cierpliwie czeka, aż będzie miał dla niego czas. Nie jest agresywny ani nadmiernie hałaśliwy.

Westie to pies życzliwie nastawiony do ludzi i chociaż czasem bywa nieufny wobec nieznajomych, to zazwyczaj szybko się z nimi zaprzyjaźnia. Wrodzona czujność i dobrze rozwinięty zmysł obserwacji czynią z niego niezłego stróża.

Trudno o bardziej niestrudzonego towarzysza dziecięcych zabaw od west highland white terrier. Jednak o jego przyjacielskim stosunku do dzieci w dużej mierze decydują wcześniejsze doświadczenia – źle potraktowany w szczenięcym wieku, zapamiętuje to na długo i trudno go potem przekonać do zmiany nieprzychylnego nastawienia. Westie jest tolerancyjny wobec małych zwierząt, z którymi dzieli dom, ale nie należy zapominać, że nadal drzemie w nim instynkt myśliwski. Skłonność do pogoni może dać o sobie znać na spacerach, dlatego w ruchliwych miejscach lepiej prowadzić pupila na smyczy.

W stosunku do obcych psów – zwłaszcza większych – ten terierek bywa niekiedy zadziorny, ale raczej nie wszczyna bójek. Bez względu na pogodę west highland white terrier chętnie spędza czas na świeżym powietrzu. Nie powinien brać udziału w wyczerpujących treningach (np. biegać przy rowerze), ale bez trudu dotrzyma właścicielowi kroku nawet na długiej wycieczce.

Umiejętności

West highland white terrier został wyhodowany do polowania na małe drapieżniki – głównie lisy i wydry. Odznaczał się dużą odwagą, wytrzymałością i zawziętością (cechy te zachował do dzisiaj), dlatego doskonale radził sobie nawet ze zwierzyną sporo większą od siebie. Wbrew pozorom biała szata małego łowczego nie była trudna w pielęgnacji – na twardym, szorstkim włosie brud się nie trzymał.

Współczesny west highland white terrier to przede wszystkim sympatyczny pies do towarzystwa, choć dalej doskonale poluje na domowe i ogrodowe szkodniki. Z powodzeniem może brać udział w próbach pracy i konkursach organizowanych dla terierów (np. norowania). Jest zwinny i skoczny, dlatego można uprawiać z nim niektóre sporty, np. agility czy taniec z psem; odpowiednio zmotywowany poradzi sobie nawet w obedience.

Szkolenie i wychowanie

Westie jest inteligentny, uczy się łatwo i chętnie – pod warunkiem że postępuje się z nim konsekwentnie, lecz łagodnie. Jak wszystkie teriery, west highland white terrier bywa uparty i samodzielny, toteż szkolenie go wymaga cierpliwości i pozytywnej motywacji – wielu smakołyków i pochwał. Nawet wtedy jednak często wykonuje polecenie dopiero po krótkiej chwili. Nie wolno go traktować brutalnie – do skarcenia wystarczy lekko podniesiony głos. Ten ciekawski, wszędobylski psiak szybko się nudzi, dlatego lekcje nie powinny trwać zbyt długo.

Wychowanie małego westie należy rozpocząć już od pierwszych dni w nowym domu, ale trzeba pamiętać, że szczeniakowi nie należy stawiać zbyt wysokich wymagań, choć też nie powinno mu się pobłażać we wszystkim. Naszemu terierowi trzeba zapewnić odpowiednią socjalizację – kontakt z innymi psami, ludźmi, nowymi sytuacjami i miejscami.

Dla kogo ta rasa

West highland white terrier nie jest trudny do wychowania i potrafi dostosować się do każdych warunków, dlatego poradzi sobie z nim nawet osoba bez doświadczenia w opiece nad psami. Potrzebuje wyrozumiałego i cierpliwego właściciela, który uszanuje jego niezależność. Nadaje się zarówno dla ludzi starszych, jak i dla rodzin z dziećmi.

źrdło: miesięcznik „Mój Pies” oraz Portal Psy.pl

West Highland White Terrier jest to pies energiczny, odważny, uparty i pewny siebie. Jest ruchliwy, wierny i towarzyski, lubi zabawy, przywiązuje się do bliskich, akceptuje dzieci.

Jest to rasa, która jest spotykana w takich konkurencjach jak agility, obedience i dogdancing.

Agility

Jest to sport psów polegający na tym, że pies prowadzony przez swojego przewodnika głosowymi i ruchowymi komendami musi pokonać bezbłędnie i jak najszybciej specjalny tor przeszkód.

Pies musi zaliczyć przeszkody w odpowiedniej kolejności, ale nie zna ich układu przed startem (przewodnicy przed startem mają czas na zapoznanie się z układem toru i ich zadaniem jest sprawne poprowadzenie psa przez tor). Należy zaliczać tzw. strefy kontaktu, np. pies wbiegając na równię pochyłą nie może od razu skoczyć na jej szczyt, ale musi zaliczyć tę strefę (choćby jedną łapą).

Psy oceniane są przez sędziów w kategoriach dostosowanych do wielkości psa. Dla mniejszych psów poprzeczki niżej, dla większych wyżej (kategorie small, medium i large).

Pierwotnie sport ten zyskał popularność jako przerywnik w czasie zawodów jeździeckich. Współcześnie zdobywa w Polsce coraz większą popularność. Według regulaminu agility, zatwierdzonego przez FCI, nie mogą brać udziału w zawodach psy: chore, z dysplazją, urazami oraz suki ciężarne.

Obedience

Istotą Obedience jest nauka przez zabawę i doskonały kontakt przewodnika z psem. Szkolenie powinno odbywać się na zasadzie wzmacniania pozytywnego, czyli nagradzania - smakołykami lub piłką, bez użycia kar czy metod siłowych. Sędzia ocenia szybkość i dokładność wykonania komend, ale również to czy pies wykonuje je chętnie i radośnie. Pies powinien przez cały czas mieć uwagę skupioną na przewodniku.W egzaminach mogą brać wszystkie psy zarówno rasowe, jak i nierasowe, ale właściciele/ przewodnicy muszą być członkami Związku Kynologicznego w Polsce.Na zawodach obowiązuje podział na 4 klasy zależne od stopnia trudności i wymagań. Przykładowe ćwiczenia to: zmiana pozycji siad-waruj, przywołanie, skok przez przeszkodę, aport, stój podczas marszu.Każde ćwiczenie jest oceniane przez sędziego w skali 0-5; 5,5; 6; 6,5; 7; 7,5;...10pkt. Liczy się również wrażenie ogólne. Regulamin nie przewiduje możliwości powtarzania ćwiczeń. Istnieje natomiast zapis o dyskwalifikacji psa za wszelkie przejawy agresji oraz przewodnika - za karcenie zwierzęcia.Obedience to sport dla każdego. Można go uprawiać z każdym psem i w każdym miejscu. Nie wymaga dużych nakładów finansowych, a może sprawić wiele przyjemności.

Dog dancing

To choreograficzne widowisko muzyczne, podczas którego właściciel i pies poruszają się w rytmie muzyki. Sport ten powstał kilkanaście lat temu, natomiast został zatwierdzony przez Związek Kynologiczny jako sport w roku 2002. Jest to dyscyplina dla wszystkich psów, rasowych i nierasowych, a także dla osób w różnym wieku. Najważniejsze jest dobranie odpowiedniej muzyki do zachowania i naturalnego chodu psa (Bush, 2005).

W dyscyplinie tej wyróżnić można dwa style, różniące się regułami:

- Heelwork to music – polega na poruszaniu się psa po lewej lub prawej stronie przewodnika przez 60% czasu całego układu. Pies swoim ramieniem musi znajdować się jak najbliżej kolana przewodnika, który porusza się w różnym tempie, zgodnie z rytmem muzyki. 40% czasu może być poświęcone na dowolne elementy, które łączą się z chodzeniem przy nodze.- Freestyle – zawiera dowolnego rodzaju elementy (slalom między nogami przewodnika, chody boczne, skoki, piruety, cofanie się). Poruszanie się przy nodze powinno stanowić tylko niewielką całość układu. Pies może znajdować się w dowolnej odległości od przewodnika.Dyscyplina ta wymaga od pary przewodnik-pies niezwykłej precyzji, dobrej kondycji oraz koncentracji.

Charakter Westie

Skontaktuj się z nami

Odwiedź nas